دعاى هفتم صحیفه سجادیه از دعاهاى امام زین العابدین (علیه السّلام) است؛ هر گاه کار دشوار دل آزارى به او رو می آورد یا پیشامد سختى رخ می‌داد و به هنگام غم و اندوه آن را می خواند.
حضرت امیر المؤمنین (علیه السّلام) فرموده: هر گاه ترس و بیم «از بلاء» سخت شد پس پناهگاه بسوى خدا رفتن است.
حضرت موسى ابن جعفر (علیه السّلام) فرموده: بلاء و آفتى نیست که به بنده مؤمن رو آورد و خداى عزّ و جل دعاء «درخواست رفع آن» را باو توفیق دهد جز آنکه آن بلاء بزودى از بین برود و بلائى نیست که به بنده مؤمن رو آورد و از دعاء خوددارى نماید جز آنکه آن بلاء بطول انجامد، پس هرگاه بلاء رو آورد «براى رفع آن» بر شما باد دعاء و تضرّع و زارى بدرگاه خداى عزّ و جلّ.
حضرت صادق (علیه السّلام) فرمود: آیا درازى و کوتاهى بلاء را می‌شناسید؟ «شنوندگان گفتند» گفتیم: نه، فرمود: اگر هنگام بلاء یکى از شما موفّق بدعاء شد بدانید «مدّت» بلاء کوتاه است.
حضرت موسى ابن جعفر (علیه السّلام) فرمود: دعاء و درخواست و بدرگاه خدا رو آوردن بلاء را باز می گرداند و آن بلاء مقدّر شده و لازم گردیده و نمانده جز امضاء و گذراندن آن، پس اگر خداى عزّ و جلّ خوانده شود و از او بر طرف شدن آن بلاء درخواست گردد خدا آن را بر طرف می نماید.
حضرت صادق (علیه السّلام) فرموده: هرگاه پیشامدى یا سختى یا اندوهى بمردى رو آورد باید دو زانو و دو آرنج خود را نموده و بزمین بچسباند و سینه اش را هم بزمین نهد و بسجده رود پس از آن حاجت و خواسته خویش را «از خداى تعالى» بطلبد.
حضرت سیّد العابدین و امام السّاجدین (صلوات اللّه و سلامه علیه) در دعای هفتم صحیفه سجادیه از خداى تعالى بر طرف شدن بلاء و گرفتارى و غم و اندوه را باین گونه درخواست می نماید.[1]
متن دعای هفتم صحیفه سجادیه:
(وَ کَانَ مِنْ دُعَائِهِ (عَلَیْهِ السَّلَامُ) إِذَا عَرَضَتْ لَهُ مُهِمَّةٌ أَوْ نَزَلَتْ بِهِ مُلِمَّةٌ وَ عِنْدَ الْکَرْبِ: دعاى آن حضرت است به هنگامى که براى او مهمّى پیش مى آمد یا حادثه اى رخ مى داد و به هنگام اندوه)
(1) یَا مَنْ تُحَلُّ بِهِ عُقَدُ الْمَکَارِهِ وَ یَا مَنْ یَفْثَأُ بِهِ حَدُّ الشَّدَائِدِ وَ یَا مَنْ یُلْتَمَسُ مِنْهُ الْمَخْرَجُ إِلَى رَوْحِ الْفَرَجِ.
(2) ذَلَّتْ لِقُدْرَتِکَ الصِّعَابُ، وَ تَسَبَّبَتْ بِلُطْفِکَ الْأَسْبَابُ، وَ جَرَى بِقُدرَتِکَ الْقَضَاءُ، وَ مَضَتْ عَلَى إِرَادَتِکَ الْأَشْیَاءُ.
(3) فَهِیَ بِمَشِیَّتِکَ دُونَ قَوْلِکَ مُؤْتَمِرَةٌ، وَ بِإِرَادَتِکَ دُونَ نَهْیِکَ مُنْزَجِرَةٌ.
(4) أَنْتَ الْمَدْعُوُّ لِلْمُهِمَّاتِ، وَ أَنْتَ الْمَفْزَعُ فِی الْمُلِمَّاتِ، لَا یَنْدَفِعُ مِنْهَا إِلَّا مَا دَفَعْتَ، وَ لَا یَنْکَشِفُ مِنْهَا إِلَّا مَا کَشَفْتَ.
(5) وَ قَدْ نَزَلَ بِی یَا رَبِّ مَا قَدْ تَکَأَّدَنِی ثِقْلُهُ، وَ أَلَمَّ بِی مَا قَدْ بَهَظَنِی حَمْلُهُ.
(6) وَ بِقُدْرَتِکَ أَوْرَدْتَهُ عَلَیَّ وَ بِسُلْطَانِکَ وَجَّهْتَهُ إِلَیَّ.
(7) فَلَا مُصْدِرَ لِمَا أَوْرَدْتَ، وَ لَا صَارِفَ لِمَا وَجَّهْتَ، وَ لَا فَاتِحَ لِمَا أَغْلَقْتَ، وَ لَا مُغْلِقَ لِمَا فَتَحْتَ، وَ لَا مُیَسِّرَ لِمَا عَسَّرْتَ، وَ لَا نَاصِرَ لِمَنْ خَذَلْتَ.
(8) فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ افْتَحْ لِی یَا رَبِّ بَابَ الْفَرَجِ بِطَوْلِکَ وَ اکْسِرْ عَنِّی سُلْطَانَ الْهَمِّ بِحَوْلِکَ وَ أَنِلْنِی حُسْنَ النَّظَرِ فِیمَا شَکَوْتُ وَ أَذِقْنِی حَلَاوَةَ الصُّنْعِ فِیمَا سَأَلْتُ وَ هَبْ لِی مِنْ لَدُنْکَ رَحْمَةً وَ فَرَجاً هَنِیئاً وَ اجْعَلْ لِی مِنْ عِنْدِکَ مَخْرَجاً وَحِیّاً.
(9) وَ لَا تَشْغَلْنِی بِالاهْتِمَامِ عَنْ تَعَاهُدِ فُرُوضِکَ، وَ اسْتِعْمَالِ سُنَّتِکَ.
(10) فَقَدْ ضِقْتُ لِمَا نَزَلَ بِی یَا رَبِّ ذَرْعاً، وَ امْتَلَأْتُ بِحَمْلِ مَا حَدَثَ عَلَیَّ هَمّاً، وَ أَنْتَ الْقَادِرُ عَلَى کَشْفِ مَا مُنِیتُ بِهِ، وَ دَفْعِ مَا وَقَعْتُ فِیهِ، فَافْعَلْ بِی ذَلِکَ وَ إِنْ لَمْ أَسْتَوْجِبْهُ مِنْکَ، یَا ذَا الْعَرْشِ الْعَظِیمِ.[2]
ترجمه:
اى خداوندى که گره کارهاى فرو بسته به تو گشوده مى شود و سختیها به تو آسان مى گردد، اى خداوندى که از تو خواهند رهایى از تنگناها را و یافتن آسودگى را به قدرت تو دشوارى خوارمایه گردد و به لطف تو اسباب کارها ساخته آید. قضا به قدرت تو جارى است و هر چیزى بر وفق اراده تو پدید آمده است: به مشیت تو فرمانبر است و به گفتار آمرانه اش نیاز نیست، به اراده تو بازداشتنى است و به گفتار بازدارنده اش نیاز نیست.
تویى آن که در مهمات بخوانند و در سختیها به او پناه جویند. هیچ بلایى از سرما نرود جز آنکه تواش برانى و هیچ اندوهى از دل ما رخت نبندد مگر آنکه تواش از میان بردارى.
اى پروردگار من، بر من محنتى رسیده که بار گرانش مرا از پاى در آورده است و به رنجى در افتاده ام که بر خود هموار نتوانم کرد. تو خود به قدرت خویش آن محنت و رنج بر من وارد آوردهاى و به سوى من روانه داشته اى. آنچه را تو وارد آورده اى کس بازگرداندن نتواند و آنچه را تو روانه داشته اى کس دفع نتواند و آن در را که تو بسته اى کس گشادن نتواند و آن در را که تو گشاده اى کس بستن نتواند. چون کسى را به رنج افکنى کس راحتش نرساند و چون کسى را خوار دارى کس عزیز نگرداند. پس درود بفرست بر محمد و خاندانش. اى پروردگار من! به فضل خویش در آسایش بر من بگشاى و به قدرت خویش سطوت اندوه را بر من بشکن و در آنچه زبان شکایت گشوده ام به رحمت نظر کن و مرا حلاوت استجابت در هر چه خواسته ام بچشان و از نزد خویش رحمتى و گشایشى خوشگوار بر من ارزانى دار و راه رهایى در پیش پاى من بگشاى. چنان مکن که به سبب اندوه از انجام دادن فرایض و مستحبات تو بازمانم، که من اى پروردگار! در برابر این محنت که بر من وارد آمده بى طاقتم و پیمانه شکیباییم از آن اندوه که نصیب من گردیده اینک لبریز است. تنها تویى که توانى آن اندوه را از میان بردارى و آن بلا را که بدان گرفتار آمده ام دفع کنى. پس مرا از بند بلا وارهان اگر چه شایسته آن نباشم. یا ذا العرش العظیم.
[1] . على بن الحسین، امام چهارم علیه السلام، الصحیفة السجادیة، ترجمه و شرح فیض الإسلام، تهران، فقیه، چاپ دوم، 1376ش، ص76.
[2] على بن الحسین، امام چهارم علیه السلام، الصحیفة السجادیة، قم، دفتر نشر الهادی، چاپ اول، 1376ش.
درباره این سایت